حرف های تنهایی

در نگاهش شعله ای  میدرخشید ،

انگار  آتشکده ای را ماننده بود که عشق را شراره شراره می پراکند ،

من از شمع بودنم در محفل نگاهش غرقه ی شرم شدم ،

من خجل بودم از اینکه سوسوی نازک سوختنم را

به شعله های سرکش و گدازانش آورده بودم ،

نه ....  گمانم این نیست که چشمان شعله ورش جولانگاه عشقی

باشد که انگیزه های زمینی اش افروخته بود !

گویی هزاران انفجار که شمع  را به سُخره گرفته بود ،

آتشی افروخته بود که عشق را به  نمایشی  حیرت انگیز

بر صحن  نگاهش نشان میداد و  من  آرزو می کردم ایکاش

اینگونه بودن را می فهمیدم ....

و اینگونه  بودن را می مردم .....