حرف های تنهایی

زندگی می تواند بهشت باشد بی هیچ باغی و حوری و جوی شرابی ،

بهشت می تواند زندگی در قلبی باشد که عاشقانه تو را دوست که نه ، می پرستد...

افیون روزمرگی که به جانِ کامَت افتاد و تو را

 با تخدیر جذبه های حبابینش به اعتیاد کشاند ،

 اندک اندک عشق رنگ می بازد در کدورت روزهایی که تو را

در قمار خویش به بازی می گیرند ، اندک اندک می شوی مفلسی که

تکه تکه عشق را به لحظه لحظه ی چرخش ثانیه های زندگی باخته است ،

 می شوی پرنده ایی جا مانده از آسمانی به رنگ عشق ،

محبوس در قفسِ کالبدی به رنگ خاکستر ،

 سوخته در آتشی به رنگ حسرت ،

در خوابی به رنگ کابوس ، گلِ پلاسیده ایی در حسرت بهار ،

محروم از تماشای رقص جنون آمیز پروانه ایی که همه ی انگیزه ی پروانگی اش را

در نفس کشیدن عطر تو خلاصه کرده باشد ،

محروم از جانسوزی شمعی که همه ی انگیزه ی ذوب شدنش حریم زیبایی تو باشد ،

محروم از شبنمی که در سحرگاهی پاک  

بر غنچه ی نو شکفته ات به بوسه ایی نمناک غنوده

و میداند که لذت زندگی کوتاهش همانا کامی از گلبرگ تو گرفتن و تبخیر شدن است ....