ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻤﻌﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁﺏ ﺷﺪﻡ
ﻭ ﺩﺭ ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺛﯿﺮﯼ ﺍﺵ ﻋﺸﻖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ
ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺯﻟﯿﺨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺼﺮ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺵ
ﻏﺮﻗﻪ ﯼ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﯽ ﭼﺸﻢ ﯾﻮﺳﻒ ﺷد
ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻪ ،
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﯿﻤﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ ، ﻧﺎﺭﺳﯿﺲ ﺷﺪﻡ ...
ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﯿﭻ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺑﺎﮐﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺟﮕﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭﻫﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ
ﻭ ﭘﺮﻭﻣﺘﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻮﯼ ﺯﺋﻮﺱ ،
چرا که ﻋﺸﻖ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺼﺎﺋﺒﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﯿﺦ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﯼ ﻋﺮﻭﺝ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ....