حرف های تنهایی

با تو چه غزل ها سروده ام تا اوج پریشانی

آنجا که دل به تمنای نگاهت بر لب های مجنون خیال ،

 بوسه های جنون میکارد

و تیشه ی فرهاد را بر بیستون خویش میزند 

و یادواره های خاطرات را چنان بر تخت سینه حک میکند 

که گذر هیچ تاریخی را یارای آن نیست

 که زیر لایه های غبار سالها مدفونش کند..

تنها تو شاهدی که من چگونه شهادتی داده ام که اینسان

 از داغ شقایق ، گونه افروخته ام ...

   بگو با لب های به سکوت دوخته ات که چسان خویشتنم را

 به انتحار سوزناک شعله های بیقراری سپرده ام

 که این حکایت فقط در سکوت خواندن ،

 و فقط در سکوت فهمیدن دارد....

حرف های تو را کدامین قاصدک به دل می نشاند

 تا با کوچ کبوتران عاشق ، سفیر گل سرخ باشد به منزلگاهی بعید ، به آنجایی که هستی ، هستیِ دگرگونه ایست و عشق محصور هیچ محدویتی نیست و قامت مسحور کننده اش از ستیغ قله های دور از ذهن و خیال ، هر روحی را به حیرت بر می انگیزاند.....