حرف های تنهایی

گفتند محکومید!

سیب را خورده اید...

گفتیم حوا بود ....

ما تاوان بدهیم ؟!

سیب بهانه بود ....

و دوزخ ندامتی سوزناک تر از آتش.....

و بهشت ، عشقی است که روح را به آرامش می برد.....

جایی که مغناطیس شهوت عقیم است و عشق اقیانوسی 

بیکران  که ژرفایش روح را در گستره ی بی انتهای خویش حل میکند ...

جایی که " من " پایان میپذیرد و حالتی دیگر از یک ماهیت آغاز ....

بینشی والاتر در بعد چهارم حیات....

جایی که نه عقربه ایی میچرخد و نه زمان معنایی دارد ...

زمان ، مقیاس محدودی است برای سنجش یک محدوده ...

آنجا که از محدوده خارج میشویم ، به نا محدود وارد میشویم ...

و محدود در نا محدود حل میشود و معنا میبازد....