حرف های تنهایی 66

چشمانش همچون دومغناطیس پر جذبه بود ...

گویی در برابرش همچون براده ایی بی اراده بودم ...

و یا مقصد بادی بود که مرا سوار بر بال های باد همچون قاصدکی

سبک و ناچیز وزن به سوی خود می ربود ...

از نگاهش جوششی بر جانم افتاد ،

همچون زلیخایی که به یک نظر دل به یوسف باخت ...

در معبد نگاهم راهبِ دل شیفته ی نگاهش گشتم که خدای گونه

بر من مینگریست و من دیگر همه ی بت ها را یکی یکی

بر ایوان چشم هایش به مسلخ کشیدم ...

و زیبا ترین اشعار عاشقانه ام را در محراب چشم هایش سرودم ....

نمیدانم دلش از کدام ماجرای آفرینش غمبار بود که لب هایش

به ژکندی ، تردید لبخند را به بار نشسته بود ...

و همواره در دور دست های افق با همه ی بشارت هایش ،

اشارت داشت به مسخِ اشرف هایی که به قیمت سیب ،

لب های حیرتش را بر تبارک الله خوشکاندند !

و من همچون هر شمعی که در بزم انتحار شاپرک خویشتن را

قطره قطره میگرید و ذره ذره میمیرد ،

در این عشق اندک اندک ذوب میشوم و از کابوسِ جانکاه این هبوط

بر میخیزم بی آنکه اسرافیلی برشیپورش بدمد

و مرده گان سر از قبور برآورند ....

آری اینست وصال شمع میان خاکسترهای پروانه ....

تعبیر اینهمه خواب من ، دلتنگی ام بود برای طواف چشم هایش .....