حرف های تنهایی

(((خدا، نه با مفهومی که بهشت و جهنم و ثواب  

را برایمان تداعی میکند، بلکه به معنای هستی  

بخش و یا حتی خود هستی )))  

چه با شکوه است با تو مأنوس بودن و  

سبوی وجود را  از ریعان عشق 

 تو پر کردن..... 

به راستی من کیستم؟!.... چیستم؟!.... 

که مرا لایق دانستی، خلق کردی و خیل سروش های 

آسمانی ات را به پایم به سجده امر کردی!... 

چه کسی میداند که ضیافت یک نگاه تو ، بی نهایت مرتبه 

به گسترهء کران تا کران فردوس، فخر میفروشد.... 

چه کسی میداند که یک لبخند کوچکت هر دلی که از  

عشق سترون است را چگونه تا بی نهایت وجود، از 

عشق آبستن میکند..... 

و من تشنه کام چشمه های سارا ، چشمِ لب هایِ ترک  

خورده ام را به نهرهایِ شراب و عسل بهشتت نمی دوزم 

..... که به جامی دلخوشم که با دستهای سخاوتمندت به 

حرمت عشق، تعارفم میکنی! 

و چه کسی میداند ارزش یک جرعه از آن جام ، در میقات، 

پس از رستاخیز با هیچ نهر و چشمه ساری و با هیچ تاج و 

تخت و حوری و دلبران دلربایی قابل قیاس نیست..... 

و چه تفاوت شگرف و شگفت و بزرگی است میان کسی 

که به میهمانی تو دعوت میشود و کسی که تو را به 

میهمانی خویش دعوت میکند و تو به میهمانی اش  

می آیی! و چه لحظهء با شکوهی است ، انهنگام که 

مخلوقت بر ستیغ سعادت ایستاده است و احساس 

تشنگی و دلباختگی، تک تک ذرات سبوی وجودش را  

در عطش تو میسوزاند و بارش عشق تو آغاز میشود 

و به ناگاه دلسپردن به آغوش باز و مقدس تو که چه  

دلتنگ و چه شتابان ، همچون دلباخته ایی که عمری 

نامه های بی جواب به معشوقش میفرستاد، اینک با 

یک گام معشوق، با تمام معبودی ات، ده گام بسویش 

می شتابی و حیرتا ! که چه خام فکر میکردیم که ما 

عاشقیم و تو معشوق!!!.... 

تو از ازل عاشق بودی و به عشق مؤمن!.... چه میگویم؟! 

مؤمن ؟... نه... تو خداوندگار عشق بودی.... و تنها عشق  

است که عشق می آفریند!..... 

و چه کسی میداند معنای ایمان آوردن و به عشق  

مؤمن شدن چیست و چه دگرگونی شگفت انگیزی را 

در وجود تبعیدیان فلسفهء هبوط به نمایش میگذارد..... 

و  چه زیبا و چه شورانگیز است فهم اینکه همهء هستی ، 

تو هستی و همهء هست بودن در گرو به تو پیوستن است 

 و بودن بی تو معنایی بجز نیستی ندارد و زیبا ترین 

 پرستش نزد تو  پرستشی است که تو را بپرستد 

 و چنین پرستشی بهای  عشق تو را بپردازد ،

 و نه بهای بهشت تو را و نه وحشت دوزخت را .... 

اگرچه من به راز بزرگی از قلب تپنده ات پی بردم 

که من هرگز فرزندم را به سبب خطاهایش با شعله های 

آتش نمی سوزانم.... بلکه میترسانمش.....! 

و هرگز های ما کجا و هرگز تو کجا؟!!!!......  

              (حرف های تنهایی.... سایه روشن)