مجنون ترین مجنونِ تو ....

بگذار هیچ نگویم از روحی که آبستن میشود از عشق ،

فراتر از شهوت زمین ...

بگذار هیچ نگویم که در زفاف باور ،  کدام تقدس  ،

 باکره تر از همه ی تاریخ انسان

عشق زایمان کرد ...

آنسان که مریم ، عیسی را ...

بگذار هیچ نگویم از  احساس داغی

که بر گونه های خیس  شب های تو غلطید ،

بی صدا و نجیب ...

بگذار هیچ نگویم که چسان معراج نگاهت

خاک را به افلاک دوخت ...

بگذار هیچ نگویم  از آنجاهایی که احساس های عریان

 بر سریر باور نشسته اند ،

 که کدام  بوسه میروید بر لبان سرخ شهوت

 وقتیکه عشق از ستیغ دل سر میزند  !

که کدام دست نوازش ،

 گلبرگ لاله را به هوس چروک میکند

 اگر آیین دلسپردگی را مؤمن شود ....

بگذار هیچ نگویم ،

 که از تعبیر نگاهت چه بر جانم ریخت

 که اینسان مجنون ترین بیدم ، 

مجنون ترین مجنون ِ تو ....

تو ای  شور انگیز ترین لیلی من  ،

بگذار هیچ نگویم از برقِ نگاهِ خیال انگیزت که چسان

شب های مرا به روشنی میبرد ، به  حال و هوایی 

که تجسم اسطوره ایی ات دل را میبرد  آنسوی پرده ها ،

آنجا که حریمش وضو  را واجب میکند ،

 و رازهایش ، نیاز را ....

و اینگونه است  پیمانِ  مرگ ، میان  دو قطب عشق ...

اگر وصال نیست ، ژولیت هم نباید باشد ...

و اگر ژولیت نیست ....

رومئو هم  با سر کشیدن جرعه ایی زهر ،

 میان شمع و جسد  ، در نبود خویش ،

رهسپار بود معشوقش شود ....

بگذار که هیچ نگویم که تو چه گفتی ، شکسپیر عزیز....

                             (حرف های تنهایی)