مذاب ها

یادگاری های بیقراری....

مذاب ها

یادگاری های بیقراری....

حرف های تنهایی ۶۲ و ۶۳



   بخواب ....


          بخواب آرام  داش آکل ....


          اینجا مرجان هایش سالهاست


          که به تکرار طوطی میخندند !!!!



                   ( حرف های تنهایی )  



          مترسک ؟ ...


          چقدر تو عاشقی را میدانی !!!


          استخوانهایت چوب...


          قلبت پوشال ...


          بی قلب و بی جانی...


          اما تا موعد پوسیدن


          به مزرعه وفا دار می مانی !!!


          (حرف های تنهایی )



                          

حرف های تنهایی 58 و 59 60 و 61

امشب حنابندان شاپرک هاست .....


انگار موعد وصال با آتش فرا رسیده .....


 شقایق ها را بگوئید ، فردا جامه پر پر کنند ....


                     ( حرف های تنهایی )  



دیشب تمام قامتم را گریستم برای بال سوخته ات ، ...


گله ایی نیست اگر صبحدم ، گل به لبخندی شکفت ...


من و تو ، اگر عاشق بودیم  ، همه به اعتبار شقایق بود....


                 (حرف های تنهایی )


همیشه سنگ تو را به سینه ام میزدم ....


چه میدانستم مرغ دلم از قفس میپرد ! ...


               (حرف های تنهایی )


خداوندا ....


کجاست لب هایت ...


چقدر خواب بوسه ببینم ؟


یک صبح آفتابی با داغی بوسه ات ،


خواب مرا تعبیر کن ...


            (حرف های تنهایی )  


مجنون ترین مجنونِ تو ....

بگذار هیچ نگویم از روحی که آبستن میشود از عشق ،


فراتر از شهوت زمین ...


بگذار هیچ نگویم که در زفاف باور ،  کدام تقدس  ،


 باکره تر از همه ی تاریخ انسان


عشق زایمان کرد ...


آنسان که مریم ، عیسی را ...


بگذار هیچ نگویم از  احساس داغی


که بر گونه های خیس  شب های تو غلطید ،


بی صدا و نجیب ...


بگذار هیچ نگویم که چسان معراج نگاهت


خاک را به افلاک دوخت ...


بگذار هیچ نگویم  از آنجاهایی که احساس های عریان


 بر سریر باور نشسته اند ،


 که کدام  بوسه میروید بر لبان سرخ شهوت


 وقتیکه عشق از ستیغ دل سر میزند  !


که کدام دست نوازش ،


 گلبرگ لاله را به هوس چروک میکند


 اگر آیین دلسپردگی را مؤمن شود ....


بگذار هیچ نگویم ،


 که از تعبیر نگاهت چه بر جانم ریخت


 که اینسان مجنون ترین بیدم ، 


مجنون ترین مجنون ِ تو ....


تو ای  شور انگیز ترین لیلی من  ،


بگذار هیچ نگویم از برقِ نگاهِ خیال انگیزت که چسان


شب های مرا به روشنی میبرد ، به  حال و هوایی 


که تجسم اسطوره ایی ات دل را میبرد  آنسوی پرده ها ،


آنجا که حریمش وضو  را واجب میکند ،


 و رازهایش ، نیاز را ....


و اینگونه است  پیمانِ  مرگ ، میان  دو قطب عشق ...


اگر وصال نیست ، ژولیت هم نباید باشد ...


و اگر ژولیت نیست ....


رومئو هم  با سر کشیدن جرعه ایی زهر ،


 میان شمع و جسد  ، در نبود خویش ،


رهسپار بود معشوقش شود ....


بگذار که هیچ نگویم که تو چه گفتی ، شکسپیر عزیز....



                             (حرف های تنهایی)