حرف های تنهایی

اﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﯾﯽ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ .... 

ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ  

  ﻣﺎ ﺷﻤﻊ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾم

 ﻭ ﺗﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﮐﻪ

فوج فوج ﻣﻮﺭﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ، 

ﺍﺯ ﻣﺎ ﯾﺎﺩﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ   

بر جای از سوخته های تاریخمان

 ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ

ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﮐِﺮﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﯿﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﯾﺪﻩ

 ﻭ ﻧﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ

ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻓﻘﻂ ﻟﻮﻟﯿﺪﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ،

 ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ   

ﺳﯿﺎﻩ ﭘﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯼ ﻋﺸﻖ .....

حرف های تنهایی

در زندگی هستند کسانیکه در ایمان حماقت میکنند ، و بدون آنکه تأملی کنند در افکار و احساس شان از کسی برای خود بُت میتراشند ! گاهی این بُت ها ، خدای کاذب حقارت ها و عقده های درونی ایمان آورندگانی میشوند که حقیقت را نه می بینند و نه میفهمند ، و چه بسا جاهلانی که دل به تراشیده ها و تراوش های کاذب ذهن خود بسته اند و وقتیکه با حقایق مواجه می شوند ، بدلیل اینکه خود سازنده ی بُت هستند و آن بُت را برای ترمیم سرخوردگی ها و نیازها ی درون خویش ساخته و مؤمن آن گشته اند ، سعی میکنند با تمام وجودشان باورهای خود را حفظ کنند و بخاطر آنها بجنگند ! و بدینسان ممکن است یک عمر در گرداب یک جهل به گِرد افکار و باورهای کاذب خود بچرخند و توهم پروانه بودن ، آنها را به گِرد واقعیت گُلی برقصاند که در حقیقت مصنوعی و کاغذی است ، راجع به خدایان داستانهای زیادی می توان نوشت ، نقش های بسیاری می توان اجرا کرد ، ادعاهای زیادی می توان مطرح کرد ، اما در میان این همه تعدد ، باید اندیشید و قدری تأمل کرد که کدام حقیقت است که در ازدحام واقعیت ها از کانون فهم مستور است ؟ .... و سوالات زیادی از خود پرسید ، و بقول بزرگواری « اصالت عشق یک چیز است ، اما شما هزاران نسخه کپی شده از آن پیدا میکنید »

صبر کن ، یوسف دل گمگشته نیست ، آنگونه که پیر کنعان دلش کور نشد ، ورنه حاشا که یعقوب را کور بدانیم وقتیکه به شمیم پیراهنی اذن به بینا شدنش فرمایند ٬ و زلیخا را پیر ، وقتیکه به اشارتی جوان و زیبا شود و عشق را در حقیقت احساس کند و در حجله ی ذهنش باکره گی فهمش را به زفاف ایمانی تازه سر برآورده از اقلیم ربانیتی نو ظهور و نو طلوع تقدیم کند ....

در اُلُمپ یونان که خدایان به تعدد نیازها بر هیبت سنگ تراشیده شده اند و الهه های عدیده چونان نیازهایی که در تنهایی های تفریق خدا میرویند ، ترس از احساس تنهایی ، وحشتی غریزی را از بی خدایی بر جانِ جدا گشته از موطن خویش میریزد و گویی این پرند گان سرگشته از دیار خویش در تراش سنگ ها به دنبال آغوشی میگردند که عطر سینه ی مادری ازلی را بدهد ....

صبر کن ، یوسف دل گمگشته نیست ...

حرف های تنهایی

میتراوم همچون شبنمی از گوشه ی چشم گلبرگی ...

من از شمع ، چکیدن و از اشک جاری شدن آموخته ام ،

من مسافرِ دگوگونِ فضایی لایتناهی ام به لطف نوازش آفتاب ،

من عصاره ایی از پاکی ، لمیده بر زیباییِ گُل بودم که با معراج عشق

در ابدیتِ فروغ نگاهی تبخیر شدم ....

در سپیده دمی که حنجره های عاشق ،

آوازی سوزناک از عشق سر میدادند

و ترلانه ها به ترنم ترانه های عاشقانه ،

 عزم پروانه شدن میکردند تا در ضیافتِ دلربایی گُل

 به رقص آیند و گل آبستن زیباترین دلبری های خویش بود ،

من اما چسان می توانستم رقص مژگان چشم مست اهورایی اش

 را ماورای این همه زیبایی و دلفریبی نادیده انگارم ؟

 من مسافر دگر گونِ فضایی لامتناهی ام به لطف نوازش آفتاب.....

حرف های تنهایی

مثل یک ستاره ی دوری در ناکجا آباد آسمان....

آباد باد سوسوی نازک حضورت ،

وفایت در میان سیاه شب به جانسوزی شمعی ماننده است

که به انتحار خویش مرگی را به ایثار انتخاب کرده است

و همچنانکه در سوز عشق میسوزد ، 

در آرزوی وصال صبحی پاک می گدازد و یقین دارد که فردا ،

 جز خاطره ایی بر گونه ی صبح،

هیچ لبی به هنگام شکفتن ِبوسه ایی سرخ بر خویش ،

 یادی از چکیدن های عاشقانه اش نخواهد کرد ... 

حرف های تنهایی