حرف های تنهایی 44

الهی ، در این برمودای مرموز و پرکشش شوق آوازم بخش تا همچون بلال از مناره های حنجره، تداعی اشک فاطمه باشم بر گونه، که نماز خاطره انگیز محمد را به خاطره مینشست و در احساس داغ رمل های تفتیده از هرم آفتاب از داغ شقایق بیشتر بسوزم تا آتش عشق....

الهی، برای یوسف چه فرقی میکند که چشم کدام زلیخا به دیدنش خمار عشق باشد و یا شهوت که او افسون نگاه توست و آنهنگام که تو معنای همه ی هستی و هستی اش هستی،  کدامین تمنای ستاره ایی بعید آفتاب را از خاطرش  پاک میکند ؟!!!!

الهی ، زلیخا همه ی یوسف را برای خود میخواست و یوسف همه ی تو را برای خویش
و شگفتا که در فرجام این خواستن ها تو هر دوی آنها را برای هم خواستی و برای خود لذت کامروایی زلیخا را از یوسف... 

که مادر گزنده ترین کودکش را نیز دوست میدارد و سینه به دهانش میگذارد...

آنجا سری بر نیزه رفت و اینجا سالها ، دلها...
بگو ما کدامین تعبیر مرثیه هاییم که اینگونه درد ها را آشفته به سوگ نشسته ایم ... 

الهی ، در ضیافت حضورت،  سخاوتمندانه تر از حاتم ، جان به بذل میسپارم اگر از جام نگاهت قطره ایی سهم کویر نگاهم باشد که من روییدن در قطره ایی از حقیقت را دوست تر میدارم تا پوسیدن  در دریایی از  واقعیت  .... 

الهی ، تو بگو عاشق کیست ؟ ... 

معشوق کیست ؟ ...  

تو بگو در مسلخ کدام قربانگاه دل به کدام اسماعیل سپرده ایم که بدینگونه مسخ شده ایم و تو اینگونه تنها و تو اینگونه بیقرار و تو اینگونه آشفته ایی... 

حسین ، تو بگو عاشقی از که آموختی که بدانگونه تن به تیغ سپردی و سر به نیزه که چنین عشقی شگفت انگیز ترین تجربه ی معشوق بود ، که چنین عشقی عارفانه ترین زیارت معبود و  صعب ترین راه مقصود .... 

الهی ، تو بگو عاشق کیست ؟... 

معشوق کیست ؟...  

که چشمان بیقرار زینب در کدامین قرار رنگ شهامتی شگفت گرفت ، به کدامین لبخند دلش قرص شد و در کدامین غروب آفتاب را به آفتاب بدرقه کرد بی آنکه قامت خم کند ......  

(حرف های تنهایی....به استقبال تاسوعا میروم برای افتخاری دگربار به سروران آزادی و معرفت و دلاوری و  آشنایی با بانویی که بیانش بیشتر به غرش شیر ماننده بود تا مرثیه)