حرف های تنهایی

از یک جایی به بعد ، خلأ نبودن ِ کسی را خاطره هایش پر می کنند ،

یک وجود نامرئی و لمس ناشدنی ،

مثل یک ترانه ، یک قطعه ی موسیقی ِ خاطره انگیز ، صحنه ای از لرزش آتش ِ نحیف ِ یک شمع ، مهتابی گسترده بر منظره ای که از بیرون ِ پنجره ی اتاقت تو را به عمق شاهکار نقره فام خویش خیره می سازد ...

تکرار ِ روزی از تقویم در ساعتی مشخص و خاص ، نشستن بر روی صندلی ِ آشنایی مقابل صندلی دیگر که اکنون جای خالی کسی را در نگاه تو تداعی می کند ،

از یک جایی به بعد ، تو محکوم می شوی به سلول انفرادی درونت ...

محکوم می شوی به اینکه در مساحت درونت قدم بزنی و مدام به دیوارهای درونت خیره شوی تا فراتر از کلافگی های گذرا ، درگیر افکاری شوی که به نوعی روحت را شکنجه می کنند ،

می گویم " فراتر از کلافگی های گذرا " زیرا این نوع کلافگی ها بسیار سمج تر از آن هستند که به سادگی بگذرند و گاهی تا پایان عمر می مانند تا آرام آرام مأنوس شان گردی و همدم ِ روزهای زندگی ات شوند و تو رفته رفته نوع نگاهت به آنها تغییر می کند و نامی دیگر برایشان بر می گزینی و یاد می گیری که چگونه اسب سرکش و وحشی ِ وجوشان را رام کنی...

عادت ها گاهی نیروی جذبه شان قوی تر از آزادی می شود و در حرکتی خزنده زیر جلد ِ کششی قدرتمند بسوی آزادی ، تمایل به آزادی را تسخیر می کنند و در درونیات تو دنیاهای دیگری در برابر رهایی و آزادی می سازند ! ...

بقول فیودور داستایُفسکی : خداوند بزرگترین موهبتی که به انسان ها عطا نموده ، همانا خو گرفتن به شرایط موجود است ...

اما به نظر من این به آن معنا نیست که خاطره های خلق شده پاک و نابود گردند ، شاید در ضمیر باطن و در لایه هایی از مخیله ی انسان ها برای مدتی بایگانی شوند اما به حادثه ای از لابلای هزاران پرونده ی غبار گرفته بیرون می آیند و در مقابل نگاه ِ بیقرار تو و دل ِ تنگت رژه می روند ....