حرف های تنهایی

  به نام اراده ایی که عشق را رقم زد 

و به نام خالقی که خاک را به عشق سرشت 

قسم به نگاهی که عاشقانه نگریست 

و دل سپرد و دل باخت و دل پرپر نمود

و قسم به جنگل سبزی که به رعد نگاهی سوخت ،

اِقْرَأ بِاسْمِ رَبِّکَ اّلَّذی خَلَق

بخوان به نام عشق ، بنام کسی که انسان را 

با عشق ، از هیچ آفرید ،

« آنجا که عشق فرمان میدهد ، محال ، 

سر تسلیم فرود می آورد »

بخوان به نام لیلی ات ، سرود مجنون را ،

که عشق لهجه ی مهر است و وفا ،

بخوان به نام صفت ِ مادر ، سرود نیاز ِ را ،

که عطش ، همواره میسوزاند کام ِ تشنه ی

فرهاد را که بر سینه ی سنگی کوه

عشق را مشق کرد ،

تا چه شیرین ها که بر بستر گذر تاریخ

عریان کنند قاعده را که بر خلاف ِ

ظاهر ِ لعل ِلبانشان ، شوکران میروید

بر  گامجای بوسه هایشان !

بخوان به نام عشق ، که تیشه ی فرهاد

بجای تمام ِ شوخ چشمی های دلفریب عشاق ،

بجای تمام بوسه ها و نوازش ها ،

بجای تمام شعرها و شورها ،

سرود می خواند ،

بخوان که اینسان زبان سترون است ،

که به دل بخوان هر آنچه را 

که عشق فرمان میدهد ...

بخوان ، آنگونه که شاملو خواند: « اینک 

طوفان ابرهاست »

و باور کن ، آنگونه که شاملو باور داشت ،

« و اگر عشق نیست ، هیچ آدمیزاده را 

تاب سفری اینچنین نیست »...

بخوان ، ...

که لاله پرپر شد ، شقایق بر باد و شمع افروخت

و پروانه سوخت ، ...

و عشق آوازی است که 

ملودی اش را خدا می نوازد  !

تو فقط باید 

چگونه خواندن را بیاموزی ....

پس بخوان ، و نگو که خواندن نمیدانم ،

که دل وقتیکه عاشق شد ، 

عاشقی هم میداند و عشق را می خواند ....