حرف های تنهایی

  - تو را خواندن مرا متلاطم میکند ، بسان دریایی که جزرش مرا به تو  می آورد  و همچون موج های بیقرارش مرا بسوی ساحل چشم هایت میراند ، بسان پرنده ایی خسته که به امنیت لانه اش باز میگردد مرا سرشار میکنی از امنیت سینه ات ، همچون معبدی سرشار از خضوع نگاهی نجیب بر اندام عریان پرستش در سکوت حاکم  بر نیروانایی که وقتی بر قلبی عاشق چنبره میزند از خاکش میرهاند و در زلال آبی پروازی بی انتها بالهای پروازش را می گشاید ، و همچنانکه خود را مستانه تر از شاپرکی عاشق به قلب مذاب عشق میزنی مرا به هجرت از دیاری که در وسعت خار و تیغ بی بدیل است وا میداری و در سکوتی شاعرانه در بهت زیبایی فرو میبری و قلب بیقرار عشق را به خویشتنت می ربایی ، کلام سحر انگیزت همچون رُستن گُلی زیبا در یخبندان حادثه هاست که حتی خون را از چرخش و قلیان در رگها ممنوع کرده اند و تو چه گرم می شکفی در فصلی که روئیدن ها ماسیدند و قندیل بستند ...